بهرام بیضایی کارگردان و نمایشنامه نویش پرآوازه ایران درگذشت

به گزارش بازارپو، بهرام بیضایی، کارگردان، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و پژوهشگر برجسته ایرانی، در روز تولدش و در سن ۸۷ سالگی بر اثر عوارض ناشی از سرطان در آمریکا درگذشت. او زاده پنجم دی‌ماه ۱۳۱۷ در تهران بود و یکی از اثرگذارترین چهره‌های تاریخ سینما و تئاتر ایران به شمار می‌رفت.

مرگ هنرمند نگران ایران در ۸۷ سالگی

در پی انتشار خبر درگذشت این هنرمند، دانشگاه ایران‌شناسی استنفورد آمریکا با انتشار پیامی، خبر را تأیید کرد و اعلام کرد: گروه ایران‌شناسی دانشگاه استنفورد درگذشت فخر ادب و هنر ایران، استاد و همکار برجسته ۱۵ سال اخیر خود، بهرام بیضایی را به اطلاع همگان می‌رساند. در این پیام تصریح شد: موطن و مسلک بیضایی عالم فرهنگ بود و عشقی عمیق به ایران داشت.

بهرام بیضایی علاوه بر کارگردانی و نمایشنامه‌نویسی، در حوزه‌هایی چون تدوین، ساخت عنوان‌بندی و تهیه‌کنندگی نیز فعالیت داشت. او از سال ۱۳۴۰ تاکنون در ساخت یا تدوین ۲۴ فیلم کوتاه و بلند نقش داشته و آثار شاخصی چون چریکه تارا، مرگ یزدگرد، باشو غریبه کوچک، شاید وقتی دیگر، مسافران و سگ‌کشی را در کارنامه خود ثبت کرده است.

این هنرمند با وجود فعالیت محدود در تولید فیلم، همواره به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلمسازان ایران شناخته شد. او تنها ۹ فیلم بلند و سه فیلم کوتاه ساخت، اما هر یک از این آثار به بخشی از حافظه فرهنگی سینمای ایران تبدیل شدند. بیضایی سال ۱۳۸۶ پس از یک دهه دوری از فیلمسازی، فیلم وقتی همه خوابیم را ساخت، هرچند بسیاری از فیلمنامه‌های او هرگز امکان تولید نیافتند.

بیضایی همچنین نویسنده بیش از ۳۰ نمایشنامه بود؛ آثاری چون پهلوان اکبر می‌میرد، مرگ یزدگرد، هشتمین سفر سندباد، سلطان مار، سهراب‌کشی، مجلس ضربت زدن، کارنامه بنداربیدخش و خاطرات هنرپیشه نقش دوم از مهم‌ترین نوشته‌های نمایشی او به شمار می‌روند؛ متونی که جایگاه ویژه‌ای در ادبیات نمایشی ایران دارند.

این هنرمند چند سال پیش در سالروز تولدش گفته بود: ده‌ها فیلم نساخته‌ام و تنها ۹ فیلم بلند و سه فیلم کوتاه ساخته‌ام، هرچند برای ساخت همین آثار نیز تلاش بسیاری کرده‌ام. وی تأکید کرد: نمی‌خواهم از کارهایی که نکرده‌ام سخن بگویم، زیرا نه وقت آن هست و نه حوصله‌اش، و قصد ندارم سخنم رنگ گلایه به خود بگیرد.

بهرام بیضایی همواره به‌عنوان هنرمندی دغدغه‌مند نسبت به فرهنگ، تاریخ و طبیعت ایران شناخته می‌شد؛ مردی که از قطع درختان کهنسال اندوهگین بود و هنر را ابزاری برای پاسداشت هویت و حافظه جمعی می‌دانست. درگذشت او در روز تولدش، پایانی نمادین و تلخ بر زندگی هنرمندی است که کم ساخت، اما عمیق، ماندگار و جریان‌ساز بود.

منبع: موج